De monsters van mijn huis is een 60-minuten durende documentaire geproduceerd door Quindrop die "een ongemakkelijke en schokkende realiteit laat zien", waar de kijker niet aan gewend is te kijken. En dit komt omdat de fysiek en emotioneel misbruik, seksueel misbruik of verwaarlozing door hun ouders of mensen in hun dichtstbijzijnde veld.
Het werd geproduceerd in 2010, en in feite ken ik hem sindsdien. Nu ik het weer heb gezien, hebben verschillende momenten mijn aandacht getrokken. Ik wil graag het moment vermelden waarop Noemí Pereda (psycholoog) dat opmerkt 'het gezin beschermt, maar als dat niet zo is, wordt het de meest risicovolle situatie voor kinderen'. De hoofdrolspeler in deze documentaire is Carmen Artero (waar ik het later over zal hebben) en vermeldt dat 'geweld soms wordt onderdrukt als onderdeel van het dagelijks leven'
De documentaire
De monsters van mijn huis uit Quindrop op Vimeo.
De monsters van mijn huis gaan van het specifieke, het geval van elk kind, naar het universele, de schaamte van de samenleving, door het dagelijkse werk gaan van mensen die deze realiteit proberen te onthullen of die met hun actie erin slagen om de levens van kinderen te redden die zich in een onbeschermde situatie bevinden.
We laten de kijker een ongemakkelijke realiteit zien die hij niet gewend is te zien en die, in het kader van het privé- en alledaagse leven, nog schokkend is
Het doel van My House Monsters is om dat te laten zien Binnen de essentie van de mens zijn er ook zulke wrede neigingen als die die ouders ertoe brengen om hun eigen kinderen te misbruiken, mishandelen of nalatig te zijn. De kritiek is niet alleen die ouders, het is de samenleving, die vaak weigert in te grijpen door deel uit te maken van de privacy van het gezin, en dat, om zich minder schuldig te voelen, de neiging heeft het probleem op te lossen door het alleen in marginale gebieden te plaatsen.
Het gebrek aan bescherming van de kindertijd en de prestaties van de samenleving
Als de gegevens over seksueel misbruik bijvoorbeeld kloppen (19% van de vrouwen heeft ze geleden en 15% van de mannen), zouden we moeten vragen hoeveel van de mensen om ons heen dit misbruik hebben geleden? Hoeveel kinderen lijden er nu in elk klaslokaal?
Er is een positief punt in dit verhaal: veel burgers hebben besloten actie te ondernemen om de situatie van kinderen te verbeteren. En ze doen dit met beslissingen die zo gecompromitteerd zijn als kinderen thuis verwelkomen of eisen dat de administratie maatregelen neemt om de kinderen te ondersteunen. De documentaire toont deze houding van het maatschappelijk middenveld, met voorbeelden uit het dagelijks leven van pleegouders, hulpverleners, advocaten ...
Carmen Artero is de rode draad in de documentaire, moeder van vier kinderen en 'kangoeroemoeder' van nog twee kinderen. Samen met haar en haar familie toont de documentaire professionals, vertegenwoordigers op een bepaalde manier in de samenleving, die op zoek zijn naar oplossingen waarbij kinderen soms van hun ouders worden gescheiden. De monsters van mijn huis tonen deze realiteit door het getuigenis en de acties van de hoofdrolspelers, professionals van kinderbeschermingsdiensten, psychologen, verenigingen ... en het verhaal en het dagelijkse leven van Carmen, een "kangoeroemoeder" van Mallorca.
Verschillende gevallen van volwassenen die vertellen hoe ze in hun jeugd zijn misbruikt, worden weerspiegeld. Maar ook Het reflecteert op de kinderen van vandaag, omdat vroeger, nu en in de toekomst kinderen een beschermende omgeving nodig hebben om zich gezond te ontwikkelen. En als we door de beschermende omgeving de samenleving als geheel begrijpen, kunnen we ons afvragen, zouden we een geval van seksueel misbruik van een kind kunnen detecteren? Zouden we de kleine geloven als hij ons tijdens een bekentenis vertelde dat een familielid hem dwingt om seksuele praktijken met hem te hebben? Zouden we niet zo schuldig zijn als de agressor als we onze ogen zouden sluiten?
Op de website van 'De monsters van mijn huis' vertelt Fran Bravo dat 'De animaties voor deze documentaire zijn zonder twijfel het moeilijkst onder ogen te zien in mijn hele carrière. Niet zozeer vanwege zijn technische aspect als wel vanwege zijn emotionele intensiteit '.
Proberen om het publiek het lijden zichtbaar te maken, de gruwel die sommige kinderen leven, was geen gemakkelijke taak. Je moest proberen alle betrokken partijen te begrijpen om ze correct te kunnen vertegenwoordigen. Het was zeker geen prettig proces.
Het is tijd voor reflectie
Dit grafische document is belangrijk voor mij, omdat ik denk dat het noodzakelijk is dat we allemaal dit soort informatie ontvangen. Toen ik een tijdje geleden contact met hen opnam om het in Peques y Más te presenteren, was Marta del Hierro, een van de co-directeuren van 'Los monsters de mi casa', verheugd dat we het aan haar hebben gegeven. In de documentaire worden Castiliaans, Frans en Catalaans gebruikt, maar het toont ons continu de ondertitels in het Spaans, zodat niemand de verhalen 'mist'.
Het minste dat iemand van ons kan doen voor onbeschermde kinderen is dit soort informatie te ontvangen. Houd er rekening mee dat de situaties die worden gerapporteerd in 'De monsters van mijn huis' zich kunnen voordoen in elke geografische plaats en in families van elke sociale situatie.
Ondertussen blijft Carmen Artero vechten voor de rechten van onbeschermde kinderen en werkt ze aan het project om de Digna Childhood Foundation op te richten.
