Het lijkt een leugen, maar we zijn al half augustus en over een maand zullen de routines terugkeren, waarin kinderen weer naar school gaan en ouders ze veel minder zien dan nu, in de zomer, wanneer we in veel gevallen bij hen zijn 24 uur per dag
Het is waar dat vader en moeder moe zijn, en dat er dagen zijn dat je een trein naar een ander land zou nemen (naar de maan, mijn moeder zei dat ze zou gaan), misschien is dat een van de meest voorkomende zinnen onder volwassenen dit : "Wat wil je dat de school begint".
In Bored Panda hebben ze besloten een verzameling foto's te maken van ouders die op een bepaald moment in hun leven dat moment hebben vereeuwigd, hun vreugde tonen voor hun kinderen, en wat je wilt dat ik zeg ... Ik weet dat het een grap is, maar ik ben niet grappig : Wat als kinderen in september van vreugde zouden springen omdat ze eindelijk hun ouders uit het oog verloren?
"Wat wil je dat de school begint"
Je kent deze zin vast wel. Ze hebben het je zeker verteld. Misschien heb je het zelfs wel eens uitgesproken wanneer je het niet meer kunt. Ik heb het tientallen keren gehoord, wanneer andere ouders over kinderen praten in die maanden waarin zij volledig verantwoordelijk zijn.
Soms hebben ze het tegen mij gezegd als een vraag: "Hoe gaat het met de kinderen? Je zult toch naar school uitkijken?" Maar ik antwoord altijd hetzelfde: "Nee". En dat ben ik ook Ik kijk niet uit naar school. Natuurlijk zijn er dagen dat we niet langer weten wat we moeten doen; Natuurlijk zijn er dagen die een lus of spiraal van slechte ideeën lijken binnen te gaan en ons wanhopig maken; Natuurlijk zijn er dagen waarop je tegen jezelf zegt dat je niet meer kunt doen maar toch Ik heb liever dat ze bij ons zijn dan op school.
Als we allemaal zijn, voel ik ze dichterbij: we praten meer, we lachen meer, we spelen meer, we delen meer tijd en alles is gemakkelijker: ze hebben niet eens schema's!
De rest van het jaar wordt alles hier uitgevoerd, ren daar, herinner me later, vertel me dan, morgen doen we, of het weekend ... alles is om momenten met hen uit te stellen omdat de routines zijn wat ze zijn, en de verplichtingen zijn onvermijdelijk, en ik ga een beetje weg, en ze gaan een beetje weg. En dat besef je bij het vallen van de avond die dag heb je nauwelijks gesproken met een van hen, of met wie dan ook.
Ik vind het leuk om bij hen te zijn, ik hou ervan om ze dichtbij te hebben, en ze willen ons, papa en mama ook.
Wat als ze van vreugde zouden springen door ons uit het oog te verliezen?
Wat als als ze op school aankwamen, de kinderen elkaar na de zomer zouden begroeten en elkaar vertelden dat "ik met school wilde beginnen"? Stel je voor dat ze het elkaar vertellen en dat ze ons dat nu oprecht vertellen Ik kijk uit naar september om ons uit het oog te verliezen, dat alles eenvoudiger lijkt als ze ons minder zien, als ze weten dat we aan het werk zijn, als we ze veel minder lastig vallen.
Ik denk dat ik de reflectie doe omdat de kinderen op de foto's staan ... omdat die zin vaak ver van hun aanwezigheid wordt gezegd en we zijn altijd duidelijk dat ondanks dat, ouders houden van hun kinderen ("Ik hou heel veel van ze, maar alles werkt beter als ze naar school gaan").
Zoals die paren die elkaar beter begrijpen als ze niet 24 uur per dag samen zijn omdat ze elkaar dingen te vertellen hebben; degenen die verkeerd beginnen te gaan wanneer ze zonder werk zitten of met pensioen gaan, en plotseling zijn ze nog vele uren naast elkaar (weet je dat veel paren uit elkaar gaan op vakantie?).
Wel, dat, ik zie de ouders en ik zie de kinderen op deze foto's en ik denk aan hen, het doet pijn, het stoort me; want als mijn kinderen me ooit iets soortgelijks zouden vertellen, als ze van vreugde zouden springen omdat ze me uit het oog verloren omdat ze me eindelijk zouden kwijtraken, zouden ze me laten zien dat als vader heb ik iets heel slecht gedaan en dat we emotioneel ver weg zijn.
En er is niets ergers voor een vader en zijn kinderen, die op het punt staan de mogelijke kosten van de adolescentie te vangen, dan zich emotioneel vervreemd te voelen.
)
