Enige tijd geleden hebben we aangekondigd dat eenoudergezinnen met twee kinderen vergelijkbaar waren met de vele in termen van de voordelen die ze in Spanje zouden kunnen hebben. Dat weten we nu de Spaanse Federatie van Grote Gezinnen (FEFN) heeft laten zien dat zij de uitbreiding van het concept van grote gezinnen afwijst.
Op dit moment genieten eenoudergezinnen met twee kinderen ten laste niet van dit erkende recht dat al jaren geleden werd aangekondigd, dus zullen ze morgen in het Parlement stemmen volgens een niet-wettelijk voorstel van de PNV.
In de Algemene Begrotingswet van 2007 (voor het jaar 2008) werd een aanvullende bepaling vastgesteld die dat recht erkende, maar om onbekende redenen niet is ontwikkeld.
De FEFN stelt dat gezinnen moeten worden ondersteund met een alleenstaande ouder, zodat kinderen niet dakloos worden, maar dat de steun moet op een andere manier gaan en niet de titel van groot gezin geven en de voordelen ervan, die overeenkomen met grote huishoudens en geen zin hebben in gezinnen met slechts 3 leden.
In het niet-wetgevingsvoorstel wordt erop aangedrongen het nieuwe rechtskader binnen drie maanden op te stellen en op deze manier wordt het recht erkend voor gezinnen die momenteel "gediscrimineerd" zijn en geen onderwijssteun ontvangen, in transport of in de inkomstenbelasting die zou overeenkomen.
Ik geloof dat de Federatie van nucleaire families op een bepaalde manier gelijk heeft: als ze verschillende families zijn en beiden recht hebben op hulp, moeten ze dergelijke gedifferentieerde hulp krijgen. Zoiets is er een kaart voor grote gezinnen en een andere voor alleenstaande ouders. De behoeften van beide typen gezinnen kunnen heel verschillend zijn.
De FEFN is van mening dat het concept van een groot gezin wordt verstoord, wat wordt gedefinieerd en zijn bestaansreden heeft in het aantal kinderen, en niet volgens andere speciale omstandigheden. Aan de andere kant begrijp ik dat de Federatie de voordelen of hulp wil behouden die daarmee overeenstemmen, maar wat mij niet erg duidelijk is, is waarom ze zich verzetten tegen die vergelijking, als ze in elk geval geen schade gaan lijden.
We kunnen ook niet vergeten dat eenoudergezinnen vragen vanuit verschillende gelovige gebieden specifieke wetgeving dat hun zaken en hun behoeften overweegt, en het lijkt mij ook noodzakelijk, omdat ze een realiteit zijn die steeds meer gewicht in onze samenleving neemt. Dus dit voorstel, als het doorgaat, zou een eerste stap kunnen worden in de richting van specifieke normen voor dit type gezin.
Hoe dan ook, terugkomend op de vraag die ik in de titel heb gesteld, Denkt u dat rechten kunnen worden gelijkgesteld van eenoudergezinnen met twee kinderen tot die van grote gezinnen, of is het beter om ze te onderscheiden?
