Ik toon je bij deze gelegenheid beelden van een ander beroemd psychologisch experiment dat dat laat zien kinderen leren gewelddadig te zijn van volwassenen en als we gewelddadig en agressief zijn, leren we onze zoon te zijn.
Het gaat over experimenteer met de Bobo-pop van Albert Bandura, waarin laat zien dat door gewelddadig gedrag van het kind te tonen, het gewelddadig kan worden gemaakt zelf.
Het Bobo-poppenexperiment
Bandura is een Oekraïens-Canadese gedragstrendpsycholoog, een professor aan de Stanford University en een van de beroemdste en meest geciteerde psychologen aller tijden. Zijn werk richtte zich op sociaal leren, sociaal-cognitieve theorie en persoonlijkheidspsychologie. Hij is ook de maker van de categorie zelfeffectiviteit.
Maar misschien is hij vooral bekend om zijn experiment geweld en de manier waarop kinderen het leren: het Bobo-poppenexperiment.
Bandura wilde zijn theorieën demonstreren over het verwerven van sociaal gedrag zoals geweld of agressiviteit. Hij stelde voor dat agressieve patronen optreden van en in de kindertijd vanwege de imitatie die kinderen doen van wat hun modellen doen (hun ouders, broers en zussen, klasgenoten, leraren of in de media).
Hij gebruikte de Bobo-pop voor zijn experiment, een met lucht gevulde pop die de verticale positie herstelt wanneer deze wordt geraakt. Bobo heeft het gezicht van een clown.
Hij nam een groep kleuters en verdeelde ze in drie subgroepen. De eerste zag een volwassene de pop raken, de tweede de volwassene zonder de pop aan te vallen en met andere dingen te spelen en de derde zag niets dat als controlegroep diende.
Bandura's hypothesen
Bandura bracht zijn hypothesen naar voren: kinderen die de aanvallen hadden gezien, zouden de pop aanvallen, degenen die naar vreedzame wedstrijden keken, zouden hem niet aanvallen en zelfs vrediger zijn dan de controlegroep (hierin slaagde hij niet, beide groepen waren even vredig). Hij dacht ook dat jongens gewelddadiger zouden zijn en dat seks met volwassenen van invloed zou zijn op kinderen van hetzelfde geslacht om hun gedrag te kopiëren.
Resultaat: kinderen leren geweld van volwassenen
Hij slaagde in bijna alles. Degenen die het agressieve model hadden gezien, imiteerden het, zowel verbaal als fysiek, waarbij verbale agressie het meest waarschijnlijk werd gekopieerd. Dat wil zeggen, als we beledigingen en verbaal geweld gebruiken, zullen kinderen zich zo gedragen met anderen. Als we hen blootstellen aan geweld, zullen ze het ook kopiëren en reproduceren.
Het was ook duidelijk dat kinderen volwassenen van hetzelfde geslacht in grotere mate kopieerden en dat over het algemeen agressief en gewelddadig gedrag vaker voorkwam bij jongens.
Kinderen leren geweld door imitatie
Opgemerkt moet worden dat dit gedrag werd geproduceerd door imitatie, er waren geen prijzen of straffen, zo aangenaam voor het behaviorisme, dat ze het gedrag van de kinderen veranderden. De kinderen leerden eenvoudigweg van de volwassen modellen 'gepast' gedrag.
Het is niet nodig om gedragstechnieken te gebruiken bij het opvoeden en opleiden van kinderen (zelfs als ze dienen om hen te manipuleren) als volwassenen goede rolmodellen zijn, en kinderen geen geweld aanleren of eraan worden blootgesteld. We kunnen duidelijk maken dat zeer jonge kinderen misschien niet weten hoe ze hun negatieve emoties moeten kanaliseren of uitdrukken, maar er is een volwassene die echt opvoedt met voorbeeld en empathie, terwijl hij er goed op let om te ontdekken of het kind gewelddadige modellen van de omgeving ontvangt.
Evenzo moet worden opgemerkt dat kinderen niet alleen worden beïnvloed door hun ouders, hoewel de gezinsomgeving de belangrijkste is. Emotionele chantage is een andere vorm van geweld die kinderen ervaren en die we ook niet mogen vergeten.
Ook als we geloven dat onze kinderen het verdienen om niet gewelddadig te leren, moeten we eisen dat we de middelen inzetten zodat onze kinderen geen geweld leren van televisie, andere kinderen met agressief gedrag, school, leerkrachten of uitgebreide familieleden die kunnen volgen toevlucht nemen tot vernedering, schreeuwen, beledigingen, chantage of zweepslagen om op te voeden of op te voeden.
Aangetoond: geweld is geleerd
de Bandura's Bobo-poppenexperiment laat dat zien kinderen leren gewelddadig te zijn van volwassenen en zijn omgeving. Als we kinderen niet aan geweld blootstellen, zijn we niet verbaal, emotioneel of fysiek agressief met hen, kinderen zullen niet agressief zijn.
De verantwoordelijkheid voor wangedrag ligt bij ons en het is duidelijk dat het gedrag van ouders in de gezinsomgeving of de sociale en schoolomgeving wordt weerspiegeld in gedrag van kinderen.
Bovendien weten we dat geweld de hersenen van kinderen beïnvloedt, dat slaan op hen psychische stoornissen kan veroorzaken en dat hen agressief maakt.
Volwassenen en het milieu maken kinderen gewelddadig. Verander volwassenen, straf kinderen niet met gedragstechnieken. Wat kinderen nodig hebben, is dat ze worden gerespecteerd en in een vredige omgeving leven, niet worden geschaad door iets dat volwassenen hen hebben geleerd te doen.
