Vandaag heb ik een nostalgische dag. Ik heb me gerealiseerd dat mijn kind al weet hoe het zich alleen moet kleden, haar tanden dichtknopen, haar tanden schoonmaakt, de hele nacht in haar bed slaapt en haar rol als oudere zus op zich neemt.
Kortom, dat wordt ouder terwijl zijn ouders het probeerden te assimileren met een mengsel van verrassing en nostalgie.
Toen ik jonger was, voelde ik me sterker, waarschijnlijk omdat zij de eerste was en ik de eerste.
De dag dat hij zijn eerste stappen zette en de luier verliet, zal het overdreven klinken, maar ik voelde een grote leegte toen ik besefte dat een podium dat nooit meer zou terugkeren, zou eindigen. Ze werd een ouder meisje, ze zou nooit meer een baby worden en dat verontrustte me enorm.
Maar we groeien natuurlijk ook als ouders. Nu, als moeder van twee en iets meer ervaren, gebeurt het niet zo veel meer, maar het is onvermijdelijk dat gevoel te hebben gevonden. Enerzijds van vreugde omdat ze gezond en gelukkig opgroeien, maar anderzijds van nostalgie omdat het kuiken de schaal verlaat om de wereld zelf te ontdekken.
Als ik mijn meisjes zo snel zie groeien, sta ik voor een groot dilemma als een "verwende" moeder die ik ben. Leer de grens tussen te herkennen bescherming en overbescherming.
Overbeschermend is het toestaan dat die nostalgie ons zo binnenvalt dat we ze uiteindelijk verdrinken. Kijken hoe kinderen groeien is het mooiste wat er is, maar door ze te beschermen, laten we ze niet vrij groeien. Wij geloven dat we ze goed doen, maar dat is niet zo. Het goede is om ze de wereld te laten ontdekken door hun eigen ogen, niet de onze.
In plaats daarvan is bescherming hen vergezellen in hun groei. Leid ze op, steun ze, maar laat ze hun eigen ervaringen beleven, zelfs als ze ongelijk hebben, vallen of gefrustreerd raken; Dat groeit ook.
Zoals met veel ouders zal gebeuren, willen we allemaal dat onze kleintjes altijd "onze baby's" blijven, maar we moeten ervan uitgaan dat elke fase van het leven van kinderen zijn eigen charme heeft en ze zijn allemaal geweldig. Dat achter een perious stadium als dat van een baby, een ander komt, maar even mooi.
Nu, met drie en een half jaar, is mijn kleine meisje mijn beste metgezel geworden. We delen games, winkelen, lachen, zorgen samen voor het kleine meisje en we hebben een magische relatie opgebouwd waarin de ene weet dat ze op de andere kan rekenen voor wat dan ook.
Ik hoop dat het een heel leven lang zo zal zijn, zeker, want de zaden die in de kindertijd zijn geplant, zijn de vruchten die later vruchten afwerpen.
