Lente middag roer in het park. Gillen, komen en gaan, sprongen, stoten, ballen, karren ... Kinderen stippelen de ruimte geplaatst door leeftijden, door schommels, door speelgoed, door ouders die de snack aanbieden ... Plots is er een mysterieuze kracht die de verdeling van kinderen wijzigt. Er zijn zeepbellen in de lucht.
Als slangenbezweerders, zoals de rattenvanger, worden zeepbellen en hun architect het zenuwcentrum van het park. Kinderen lijken niet te geven waar ze vandaan komen. Het maakt niet uit of het een volwassene is, het is de kleine die hen altijd duwt, het is een vreemde
De wereld rondom vervaagt en in de visuele hoek van kinderen is er alleen een hemelhorizon van zeepbellen die moet worden achtervolgd en vernietigd, met een achtergrond van meerdere armen gestrekt in de strijd ervoor.
Er zijn alleen die kleine en mooie porties zeep en water die zo verstandig worden verdeeld dat ze een luchtbel vormen. Wat te zeggen als de "pompero" nieuw is, met die mysterieuze vloeistof met formule onbekend voor gewone stervelingen, door de fabrikanten eeuwenlang als een geheime genezer of de formule van Coca-Cola overgedragen. Onherhaalbare formule.
Want eens thuis, laten we doen wat we aantrekken Pompero Om te proberen de magische vloeistof te imiteren, zal het resultaat niet hetzelfde zijn. Het zullen mooie bubbels zijn, maar minder.
Ze ontstaan niet met die kracht en die veelheid die de hemel van het park overspoelt met heldere zeepbellen op jacht naar kinderen die met hun armen opgewonden en ongeduldig zwaaien om de vluchtige en hypnotische bellen aan te raken.
De volgende dag, na het succes van de aankondiging van de ontdekking, verschijnen er wat charmantere en nieuwe zeepbellen verrukken kinderen in het park. "Laat ze vliegen, zoon!" Spring en veeg; Vertaling: "Dat is onmogelijk, mam."
