We wilden de ADHD verdiepen, en daarvoor we gaan om te beginnen de psycholoog Antonio Ortuño interviewen, die ons zal uitleggen hoe hij wordt gediagnosticeerd en welke alternatieve behandeling naar de medicatie volgens hem zou kunnen worden uitgevoerd en dat hij in zijn professionele praktijk uitvoert.
De controverse naar voren gebracht door de verklaringen van Dr. Eisemberg over het niet-bestaan van ADHD en de ontdekking dat bijvoorbeeld in Frankrijk diagnoses minimaal zijn, heeft ons doen denken dat het belangrijk is om verschillende vormen van zorg en een algemene reflectie op dit probleem te bieden.
Antonio Ortuño is een klinisch psycholoog Met meer dan twintig jaar ervaring is hij de auteur van het boek "Smart Families" en baby's en heeft hij hem vorig jaar al geïnterviewd over de optimale manier om beslissingen te nemen in het gezin, waar hij zich specialiseert.
Wie moet ADHD diagnosticeren?
Een paar jaar geleden werd ik uitgenodigd voor een congres van psychiatrie over hyperactiviteit, en ik was verrast dat ze in praktisch alle kranten verdedigden dat zij de enigen zijn die de "ziekte" kunnen diagnosticeren.
De actie was eigenlijk om de diagnose te stellen volgens de DSM (Manual of Psychiatric Diagnosis) en de juiste medicatie voor te schrijven. Het lijkt mij een vergissing om het probleem vanuit een enkele discipline te benaderen. Neurologie, klinische psychologie, neuropsychologie, pedagogie ... zijn disciplines die ook veel te zeggen hebben.
Denk je dat ze een overdosis heeft?
Ik geef u een voorbeeld. Een recente studie stelt dat in een college van 200 studenten in de Verenigde Staten 18 kinderen de diagnose hyperactiviteit zouden krijgen, terwijl in Frankrijk er maar één de diagnose zou krijgen. Overdiagnosis hangt af van waar het probleem is gericht, of de etiologie van de aandoening biologisch of contextueel is.
Kun je het in meer detail uitleggen?
Ja, Mireia natuurlijk. Dit betekent dat Amerikaanse psychiaters de hyperactiviteitsstoornis toeschrijven aan biologische oorzaken (het kind heeft hyperactiviteit), terwijl zijn Franse collega's het toeschrijven aan psychosociale oorzaken, aan contextuele educatieve sleutels (de sociaal-educatieve context genereert hyperactiviteit).
Heel interessant wat je ons hebt uitgelegd, Antonio. Voor zover ik begrijp, zou het beter zijn om te beginnen met een psychosociale benadering, ingrijpen in de omgeving, en niet medicijnen gebruiken, toch?
Dit is van vitaal belang, omdat de behandeling in het eerste geval gericht is op het toepassen van medicijnen op kinderen, om gedrag dat normaal is in de kindertijd te 'pathologiseren', terwijl in het tweede geval wordt aangegeven als interventieonderwerpen voor ouders , trainen ze in opvoedvaardigheden, omdat ouders de verantwoordelijkheid hebben om een passende educatieve context te genereren.
Maar het werken met ouders vergt veel meer moeite dan het voorschrijven van een medicijn.
Is er, afhankelijk van de aanpak, minder diagnose of overdiagnostiek?
Als u het eens bent met de eerste aanpak, wordt wanhopig gezocht naar de diagnose en daarom zult u steeds vaker een overdosis krijgen. Als u het eens bent met de tweede benadering, heeft het geen zin of diagnose. Uit mijn ervaring denk ik dat het weinig zin heeft om het hyperactieve label te gebruiken.
Het kind gedraagt zich zo omdat hij hyperactiviteit heeft. En hij heeft hyperactiviteit omdat hij zich zo gedraagt. Wie heeft het ei eerder geplaatst?
Zijn er wetenschappelijke diagnostische tests met verifieerbare gegevens of is een groot deel van de diagnose te wijten aan de persoonlijke criteria van volwassen waarnemers?
Ik ben een groot voorstander van de tweede aanpak. Hyperactiviteit is niet iets dat in de hersenen zit te wachten om ontdekt te worden door een "magische" diagnostische techniek. Er is dus geen test die detecteert wat niet bestaat. Bijna alle diagnostische tests zijn observatiemethoden die indicatoren verzamelen van hoe het kind zich gedraagt in verschillende contexten (zoals Conners school en gezinsschalen).
Dus, hangt de diagnose af van de waarnemer en het gedrag van het kind dat volwassenen beschrijven en definiëren?
Dat is het. Gedrag wordt beschreven, maar vrijwel uitsluitend het gedrag van het kind. Er is weinig over hoe volwassenen zich in deze contexten met deze kinderen gedragen. En voor mij is het essentieel om de educatieve hulpmiddelen van de volwassen wereld te evalueren.
Morgen zullen we het tweede deel hiervan publiceren interview met psycholoog Antonio Ortuño, die meer details zal toelichten over de diagnosemethode van TDHA en de niet-farmacologische behandelingen waarmee hij voor kinderen en hun families zorgt.
