We hebben een paar dagen geleden gesproken over hoe we kunnen omgaan met communicatie en persoonlijke empowerment-strategieën de kritiek die het gezin op onze manier van opvoeden heeft . We hebben al gezien hoe empathie en goede informatie een eerste manier zijn om deze conflicten op te lossen.
Maar als dit niet werkt, en niet altijd werkt, moeten we beginnen na te denken over hoe we onze onafhankelijkheid als ouders en volwassenen kunnen behouden, zodat we zoveel mogelijk antipathieën vermijden en vooral onze kinderen beschermen tegen opmerkingen, gebruiken of stereotypen. dat kan je eigenwaarde of die van onszelf schaden.
Hoewel de familie het niet begrijpt, moeten we altijd één ding in gedachten houden: ouders zijn de belangrijkste garanties voor het welzijn van onze kinderen en het is hun welzijn dat het eerste is waarmee we altijd rekening moeten houden. Zelfs als een ander familielid beledigd of overstuur is, is onze verplichting jegens onze kinderen.
De tweede strategie: grenzen stellen, bout komt niet in de confrontatie
De tweede strategie Het is die van empowerment: stel grenzen maar ga de confrontatie niet aan. Als onze manier om kinderen op te voeden diametraal verschilt van wat gebruikelijk is in het gezin of onze sociale kring, is het mogelijk dat de eerste of slechtere strategie ons niet helpt, dat het alleen dient om de vijandigheid en kwaadaardige opmerkingen of aanvallen.
Deze zullen worden geboren uit cognitieve dissonantie en het gevoel dat je, door anders te handelen, hun manier van handelen of de wereld zien aanvallen, zelfs als je nooit op zoek bent naar ruzie. En dat is essentieel, val niet in de confrontatie, word niet boos op de kritiek, hoe lelijk ze ook klinken, vecht niet. Dit is geen strijd om te zien wie er wint.
Op een gegeven moment worden de redenen niet beargumenteerd of geïnformeerd, omdat het duidelijk zal zijn dat ze niet naar ons zullen luisteren. Het is tijd om bekrachtig uzelf volledig en leg uw grenzen bloot voor volwassenen die ze niet hebben.
Je hebt het recht om te zeggen wat je denkt dat acceptabel is in de behandeling en wat niet, en vooral, leeuwen zijn die hun jongen verdedigen, wat tenslotte voor degenen is die uiteindelijk echt moeten antwoorden.
Uiteraard zal dat niet regelmatig gebeuren. Gezinnen die hun leden respecteren en van hen houden, kunnen het verschil accepteren zonder op zoek te gaan naar meer ruzies, maar als je een heel belasting- en hiërarchisch familielid hebt of een jaloerse persoon met zelfrespectproblemen, is het slim om niet mee te doen confrontatie.
Het juiste is wees assertief en stel de grenzen duidelijk vast als ze uw privacy schenden of u minachtend behandelen. Zij zijn uw kinderen en de beslissing over hun opvoeding is aan u. Je luistert naar de meningen die je hebt gevraagd en het is al duidelijk dat de jouwe je niet interesseert of dat je het leuk vindt hoe ze je behandelen. Meld het zeker.
De kinderen worden opgevoed door degenen die hen op de wereld brengen. Ze hebben al hun eigen kinderen opgevoed of opgevoed of opgevoed en niemand hoeft daarover te beslissen. Maak samen duidelijk. Wanneer je jezelf laat zien als volwassenen die beslissen over hun leven, keren ze terug naar hun plaats, maar als je ruimte laat voor discussie of onzekerheid, laat je een kloof achter die nooit kan worden gesloten.
De derde strategie: de afwezige glimlach
De derde strategie is die van de afwezige glimlach. Het werkt geweldig. Geconfronteerd met kritiek, glimlach met een gezicht dat je niet luistert en zeg "ja, ja, ja" met een niet al te attente toon. En blijf dan dingen doen thuis en voor hen zoals je denkt. Natuurlijk, met de dwaze glimlach maar zelfvoorzienend, die de waarde geeft die door de pullas en onaangename woorden wordt verdiend.
Vertel niets meer dan nodig, praat niet over je opvoeding en stop met het geven van uitleg van welke aard dan ook of ga door met het gesprek. Terwijl je nog steeds met je drie-jarige zoon op de tit bent ... praat over Beckham's terugtrekking of het einde van de Maya-wereld die niet is gekomen.
Uiteindelijk vervelen ze zich als je ze geen rechtbank geeft. Je zult wel zien Twee vechten niet als men niet wil. Het is logisch dat je het soms beu bent en springt, maar hoe groter je sereniteit en hoe duidelijk het is dat de mening die ze hebben geen invloed op je heeft, hoe beter.
En als niets werkt, als dat familielid niet verdient dat jij en je zoon niet teveel met hem omgaan, is er misschien geen andere keuze dan afstandelijk te zijn en hem minder te zien dan je zou doen als je je gelukkig voelde in zijn gezelschap. Versterkt van onszelf.
De familie heeft het immers niet gekozen, het komt naar ons toe en we verdienen het niet door iemand slecht behandeld te worden. Ik hoop van wel drie strategieën zullen nuttig zijn als het gezin kritiek heeft op hoe u uw kinderen opvoedt.
